Υπάρχουν στιγμές, στην ιστορία ενός Λαού, που συμπυκνώνουν το χρόνο. Ενώνουν την ιστορία με το παρόν και το μέλλον.
Αυτές οι στιγμές, είναι οι στιγμές που λαμβάνονται οι κρίσιμες αποφάσεις. Διατυπώνονται τα μεγάλα Ναι, και τα μεγάλα Όχι.
Προφανώς τα Ναι και τα Όχι τα διατυπώνουν οι Πολιτικές Ηγεσίες. Οι οποίες και κρίνονται για το κατά πόσο ανταποκρίνονται στα κελεύσματα των καιρών. Κατά πόσο οι αποφάσεις τους, διασφαλίζουν στο Έθνος και το Λαό, την Αξιοπρέπεια και την Ευημερία που τους αξίζει.
Μία τέτοια στιγμή αναμφίβολα, είναι η σημερινή. Χαρακτηρίζεται από τη διαπραγμάτευση, που γίνεται ώστε να καταστεί το Ελληνικό Χρέος βιώσιμο. Από μια κρίσιμη διαπραγμάτευση για τις νέες θυσίες και τη νέα δανειακή σύμβαση, που θα υπογράψει η χώρα.
Δυστυχώς οι απαιτήσεις των δανειστών μας, θέτουν ένα αδυσώπητο και συνάμα εκβιαστικό δίλημμα στον Ελληνικό Λαό. Από τη μία έχουμε την προοπτική της άμεσης χρεοκοπίας, της παύσης πληρωμών και της πτώχευσης της χώρας. Από την άλλη έχουμε ένα προτεινόμενο πρόγραμμα, που φαίνεται απλά να καθυστερεί την πορεία προς τη χρεοκοπία και την πτώχευση. Ένα πρόγραμμα, που με όχημα την βαλκανιοποίηση της χώρας, καταλήγει σε περαιτέρω εξαθλίωση του Ελληνικού Λαού, σε διάρρηξη και κατάργηση των Κοινωνικών Δικαιωμάτων του. Αυτά άλλωστε αποτυπώνονται στις προτάσεις της τρόικα για τις εργασιακές σχέσεις (κατάργηση του κατώτατου μισθού, μετενέργεια, απαξίωση των συλλογικών συμβάσεων και διαπραγματεύσεων κτλ) και τα ασφαλιστικά δικαιώματα του Ελληνικού Λαού.
Η απάντηση σε αυτό το δίλημμα είναι προφανής. Και είναι ΟΧΙ στο δίλημμα.
Η απάντηση είναι η διαπραγμάτευση στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο με τους εταίρους μας, η οικοδόμηση συμμαχιών σε ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο, ώστε να καταστεί βιώσιμη η Ελλάδα και ο Ελληνικός Λαός. Να διασφαλιστεί η έξοδος από την Κρίση, μέσα από ένα πειστικό Πρόγραμμα αλλαγών, μεταρρυθμίσεων και ανάκαμψης της Ελληνικής Οικονομίας. Ένα πρόγραμμα με ισχυρά αναπτυξιακά αντίβαρα, που θα εγγυώνται τόσο την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας της χώρας όσο και τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του Ελληνικού Λαού.
Προφανώς χρειάζεται η χώρα διαρθρωτικές αλλαγές, και μάλιστα μεγάλες. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν συνδυάζεται με μία πορεία εξαθλίωσης του Ελληνικού Λαού. Απαιτείται πρόταγμα και σχέδιο για την επίτευξή των αλλαγών.
Οι κύριοι άξονες του σχεδίου εξόδου από την κρίση είναι σαφείς:
Πολιτική Αλλαγή του τρόπου διεύθυνσης της χώρας με ενίσχυση της Πολιτικής Δημοκρατίας και των Θεσμών.
Εκσυγχρονισμός και αναδιοργάνωση του Δημόσιου Τομέα, ώστε να είναι παραγωγικός και αποτελεσματικός, με διαφάνεια και χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις.
Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με στήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας και αιχμή τη Νέα Γενιά.
Διασφάλιση της συμμετοχής της Ελλάδας στο Διεθνές Σκηνικό, αξιοποιώντας και την γεωπολιτική θέση της.
Κοινωνική συμφωνία με τις παραγωγικές δυνάμεις και τις δυνάμεις της Εργασίας με επιμερισμένες δίκαια τις θυσίες και τα οφέλη.
Κοινωνική και Φορολογική Δικαιοσύνη και Νέο Κοινωνικό Κράτος με δημιουργία δομών στήριξης των ασθενέστερων ομάδων του πληθυσμού.
Είναι προφανής η απάντηση που οι Νέοι άνθρωποι δίνουμε στην πρόκληση των καιρών: ΝΑΙ σε ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. ΟΧΙ στην πορεία βαλκανιοποίησης της Ελληνικής Οικονομίας και Κοινωνίας.
